عبادت عاشقانه
حرمین شریفین بهترین مكانها براى عبادت خداوند بر روى كره زمین است، عبادت نیز اگر با اخلاص همراه باشد، به یقین مورد پذیرش حضرت حق قرار مىگیرد. از این رو حاجیان باید فرصتها را غنیمت شمرده، از لحظه لحظه عمرشان در این سفر توشه برگیرند و آن را ذخیره آخرت كنند. لیكن در عین حال به این نكته توجه داشته باشند كه در انجام عبادات افراط ننموده و خود را آنچنان خسته نكنند كه همیشه با حال كسالت به عبادت مشغول شوند؛ زیرا عبادتى ارزشمند است كه انسان با عشق و شور كامل در پیشگاه خدا حاضر شود و قلبش از خوف خدا به تپش درآید و اشك از دیدگانش جارى گردد و به گونهاى خدا را بخواند كه گویى خدا را مىبیند و مشاهده مىكند.
رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:
«خدا را چنان عبادت كن كه گویى او را مىبینى ...»[1]
آن حضرت همچنین فرمود:
«برترین مردم كسى است كه عاشق عبادت بوده، آن را در آغوش گیرد و از صمیم قلب دوستش بدارد و با بدن خود آن را لمس كند و خویشتن را براى آن از هر چیزى فارغ سازد، و بر او باكى نباشد كه دنیایش به سختى مىگذرد یا به آسانى.»[2]
امیرمؤمنان على علیه السلام در نامهاى به حارث همدانى این گونه مرقوم فرمود:
«نفس خود را در عبادت پروردگار فریب ده و با آن مدارا كن و به زور وادار به عبادتش مساز و در فراغت و خرّمىاش او را به طاعت و بندگى وادار، مگر در مواردى كه بر تو واجب است (مانند نمازهاى یومیه) كه از به جا آوردن آن در وقتش چارهاى نیست ...»[3]
امام سجاد علیه السلام نیز این گونه دعا كند:
«... أسْئَلُكَ مِنَ الشَّهادَةِ اقْسَطُها وَ مِنَ الْعِبادَةِ أَنْشَطُها.»[4]
«خداوندا! از شهادت دادن، عادلانهترین آن را و از عبادت، با نشاطترین آن را از تو مىخواهم.»
رسول خدا صلى الله علیه و آله در یكى از وصایاى خود به امیر مؤمنان على علیه السلام این چنین فرمود:
یا على، این دین محكم و پایدار است پس به آرامى در آن درآى و عبادت پروردگارت را مبغوض خود مكن، پس همانا كسى كه افراط مىكند نه مركبى به جاى مىگذارد ونه راه طى مىكند ...[5]
انجام عبادت كم، لیكن همراه با خشوع و تضرع و اخلاص در پیشگاه خداوند از عبادت فراوان لیكن همراه با كسالت و بىحالى ارزشش بیشتر و بالاتر است.
امام صادق علیه السلام فرمود:
«من نوجوان بودم و در حالى كه عرق ریزان مشغول طواف بودم، پدرم (امام باقر علیه السلام) به من برخورد كرد و فرمود: اى فرزندم، جعفر! چون خداوند بندهاى را دوست دارد، او را به بهشت مىبرد و از او به اندك عبادتى راضى است.»[6]
منبع: آداب سفر حج/ سید على قاضى عسكر/ نشر مشعر/ 1382
[1] كنز العمال، ح 5250
[2] كافى، ج 2، ص 83
[3] نهج البلاغه، نامه 69
[4] بحار الانوار، ج 91، ص 155
[5] كافى، ج 2، ص 86
[6] كافى، ج 2، ص 86
نظرات :