هرچند که حضرت آدم _{(علیه السلام)} هم حج را بجای آورده ولی نوع رفتار حضرت ابراهیم و شکل ورود حضرت ابراهیم به جریان حج چنان خاص و زیبا بوده است اعمال بزرگ حج را با آن کمال و زیبایی که دارد حج ابراهیمی نامگذاری کرده اند.

حضرت ابراهیم _{(علیه السلام)}  در طریق توحیدی خودش و حرکت به سوی خدای متعال، زمینه زندگی خود و جامعه ای که در آن زندگی می کند را از تمامی زوائد و موانعی که مانع ساخت یک بنای ایمانی می شود را کنار می گذارد. ایشان زمین را از لوث وجود بت هایی که وجود آنها مانع ساخت یک بنای توحیدی است را پاک می کند. بنابراین آغاز کار حضرت ابراهیم در مسیر توحیدی خودش شکستن بت ها ست. حاجی نیز در آغاز این سفر مانند حضرت  ابراهیم _{(علیه السلام)}  تمامی بت هایی را که مانع رسیدن به خداوند هستند را از دل خود بیرون می راند. حاجی در آغاز مسیر خودش و قبل از ورود به حرم در منطقه ای که به عنوان میقات نامیده می شود، تمامی بت های خودش را می شکند تا اجازه ورود به حرم پیدا کند. این مسیری است که حضرت ابراهیم _{(علیه السلام)}  آموخته است.

اولین بخش حج به عنوان عمره نامیده می شود. عمره از ماده اعتمار به معنی معماری کردن است. حج با معماری  و ترمیم شکستگی هاو آمادگی روحی برای حرکت به سوی حج اکبر در عمره آغاز می شود. پس معمار این طریق و این شریعت، حضرت براهیم _{(علیه السلام)}  است. نوع معماری او با تعبیر «لا اله الا الله» هماهنگ است و هر چه غیر خداست باید کنار گذاشته شود تا رابطه با خدا معنی پیدا کند. در طرح حضرت ابراهیم _{(علیه السلام)}  عمره، قبل از حج است؛ یعنی اول یک معبد ایمان معماری و ساخته می شود و بعد از آن مهمان به خانه دل وارد می شود.

آیینه شو، جمال پری طلعتان طلب                                          جاروب کن تو خانه سپس میهمان طلب

 این ترکیب از عمره تا حج  ترکیبی است که در حرکت ما از خود تا به خدا  و از دنیا و از کثرت ها تا وحدت حضرت رب العالمین صورت می گیرد. کنار زدن بت ها، کم کردن زیادی ها، ساختن یک بنا بر اساس یک طرح توحیدی معماری است که حضرت ابراهیم _{(علیه السلام)} به ما آموخته است تا خدای متعال در چنین معبدی حضور پیدا کند و حاجی با گذر از این طریق به نتیجه خواهد رسید