مسأله طواف به عنوان عبادت حق به اندازه اي مهم است که از معارف اسلامي، که در کتب معتبره آمده، استفاده مي شود اين مکان رفيع از ابتدا محل طواف ملائکه و انبياي عظام حق بوده است.حضرت رضا_{(علیه السلام)}  فرمود: اگر کسي بگويد چرا زمان مناسک در دهه اول ذي الحجه قرار داده شده، بايد در پاسخ به او گفته شود:خداوند دوست داشت در چنين زماني به وسيله مناسک عبادت شود و اول طايفه اي که در اين وقت خدا را با اداي مناسک عبادت کرد و به دور اين خانه طواف نمود، ملائکه بودند و روش آنان تا قيامت در چنين وقتي بر مردم سنّت شد. انبياي الهي، از آدم تا خاتم در چنين وقتي به طواف و اداي ديگر مناسک قيام کردند و عمل آنان تا روز جزا بر فرزندانشان حتم و فرض شد. حاجي بايد توجه داشته باشد كه طواف تنها به بدن وي نيست بلكه قلب او نيز بايد طواف كند؛ چرا كه معصوم هشتم مي فرمايد: «به وسيله قلب خود با ملائكه حول عرش طواف كن چنانچه خودت با مسلمين گردخانه طواف مي كني.»

بنابراین  طواف تشبّهى است به فرشتگانى كه پيرامون عرش خداوند دائم در طوافند؛ « وَ تَرَى الْمَلائِكَةَ حافّينَ مِنْ حُولِ الْعَرْشِ يُسَبِّحُونَ بِحَمْد رَبِّهِم[1]؛ فرشتگان را مى‏بينى كه بر گرد عرش خدا حلقه زده‏اند و پروردگار خود را حمد مى‏كنند. همانگونه كه طواف آن ملائكه، نشانه عشق آنها به خداوند است، طواف بنده نيز نشانه عشق بنده به خداست.« طِفْ بِقَلْبِكَ مَعَ الْمَلائِكَةِ حَولَ الْعَرْشِ كَطَوافِكَ مَعَ الْمُسْلِمينَ بِنَفْسِكَ حَولَ الْبَيْتِ؛ آن چنانكه جسمت پيرامون بيت خدا دور مى‏زند، با قلب خود گرداگرد عرش خداوند طواف كن» [2]. این و پیام های الهی و فرمایشات معصومین اشاره است به اینکه، اعمال حج و فضای مناسک دو چهره دارد. چهره ای در ظاهر که تن و جسم به گرد خانه خدا طواف می کند و چهره ای در باطن که دل انسان باید حقیقتی را پیدا کند و به دور آن حقیقت طواف نماید که هیچ جای عالم طبیعت نمیتواند آن را پیدا کند.