بیوت رفیع حق

خدای سبحان كه مؤدِّب اولیای خویش است می فرماید: بدون اجازه وارد خانه های پیامبرصلی الله علیه و آله و سلم نشوید؛?یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا لاَتَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِی إلا أَن یُؤْذَنَ لَكُمْ? . «بیت» كه در این آیه و برخی آیات دیگر آمده، تنها به معنای خانه و مسكن متعارف نیست، بلكه همان گونه كه در كلام حضرت نوح(علیه السلام) نیز آمده كه: ?رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلِوَالِدَی وَلِمنَ دَخَلَ بَیْتِی مُؤْمِنًا? ، گاهی مرادْ بیت نبوت و ولایت و مانند آن است. از سوی دیگر، مصداق «بیوت» كه در آیه شریفه?فِی بُیُوتٍ أَذِنَ اللهُ أَن تُرْفَعَ? آمده است تنها مساجد و مانند آن نیست، بلكه مشاهد معصومین(علیهم السلام) و نیز به قرینه مطلب فوق، مقام رسالت و ولایت و امامت از مصادیق آن است.

مؤید مطلب مزبور، حدیثی است كه در آن قُتاده می گوید: به امام باقر(علیه السلام) عرض كردم: من با دانشمندان بسیاری ملاقات داشته ام لیكن اُبَّهَتْ و جلالی كه اكنون از شما در من اثر كرده است در حضور هیچ یك از آنان احساس نكرده ام. امام باقر(علیه السلام) فرمود: تو در پیشگاه بیتی نشسته ای كه خداوند آن را رفیع می داند؛«أنْتَ بَیْنَ یَدَی بُیُوتٍ أذِنَ الله أن تُرْفَعَ ویُذكَرَ فیها اسْمُهُ… » . مقام رسالت، ولایت و امامت، بیت رفیع حق است.

بنابراین، شایسته است زائران با كفش وارد حرم مطهر ائمه بقیع(علیهم السلام) نشوند؛?فَاخْلَعْ نَعْلَیْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوی? . تجلیل از آن ذوات نورانی در این نیست كه زائر خود را بر روی قبور مطهر آنان بیندازد، بلكه ادب و احترام این است كه هنگام ورود به بقیع بعد از اذن دخول، با پای برهنه وارد شده و آهسته آهسته و با تواضع قدم بردارد، تا هنگامی كه در بقیعْ نام مبارك حسن بن علی المجتبی، علی بن الحسین السجّاد، محمّدبن علی الباقر و جعفربن محمّدالصادق(علیهم السلام) را بر زبان آورد یا قبور آنان را دید، لذت برده و بتواند بگوید: نام شما چقدر شیرین است، قبر شما چقدر پرجاذبه است، اثر شما چقدر شیرین است و…؛ «…فما أحْلی أسْمائَكُم… » .

در آن حال و مقام اگر كسی در خود احساس تغییر حالت كرد بداند كه آن امامان معصوم(علیهم السلام) به اذن خداوند در روح او اثر گذاشته اند. البته آن كه حرف خدا را با دل گرفت: ?نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الأمِینُ? عَلَی قَلْبِكَ? ، با دلهای زائران سخن می گوید. اگر زائر تغییری در حال خود احساس كرد بداند كه آن ذوات نورانی با او سخن گفته اند. در غیر این صورت، زیارت او بی روح بوده و چنین زیارتی گرچه بی ثواب نیست لیكن از لحاظ باطن مانند ترك زیارت است، و برای محروم نماندن از چنین فیض عظیمی باید تا نیل بدان، تضرّع كند.

قساوت دل و جمود عین كه ناشی از دنیاگرایی است نمی گذارد انسان نور امامان معصوم(علیهم السلام) را احساس كند و حرف آنان را با گوش جان بشنود.