ایثار و جانگذشتگی در عاشورا

امام حسین(علیه السلام)  و یارانش ابرار واقعی اند خداوند در آیه 92 سوره آل عمران می فرماید «لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ...» هرگز به مقام بر نمى‏رسید مگر از آنچه خود دوست دارید انفاق نمایید.

و برای رسیدن به بالاترین مقام برّ باید بالاترین محبوب مان را  انفاق کنیم که آن جان ماست همانطور که رسول الله, می فرماید:« فَوقَ كُلِّ ذِی بِرٍّ بِرٌّ حتّى‏ یُقتَلَ الرجُلُ فی سبیلِ اللَّهِ ، فإذا قُتِلَ فی سبیلِ اللَّهِ فلیسَ فَوقَهُ بِرٌّ .»[1] فراتر از هر نیكى ، نیكى است تا آن گاه كه مرد در راه خدا كشته شود . پس ، چون در راه خدا كشته شد ، بالاتر از آن نیكى (و ارزشى) وجود ندارد .

از ویژگی های ستودنی امام حسین(علیه السلام)  و یارانش، در روز عاشورا ایثارگری و اشتیاق بیش از حد آنان به شهادت و لقاءالله است.

در صحنه عاشورا نخستین ایثارگر سیدالشهدا بود كه حاضر شد فدای دین خدا گردد و رضای او را بر همه چیز برگزیند و از مردم نیز خواست كسانی كه حاضرند خون خود را در این راه نثار كنند با او همسفر كربلا شوند.

روحیه  ایثارگرانه یاران امام در عاشورا زبانزد عام و خاص است.

در شب عاشورا یك به یك برخاستند و آمادگی خود را برای جانبازی و ایثار خون در راه امام اظهار كردند.و در حالی که می دانند فردا شهید می شوند وفادارانه در کنار امام می ایستند و مرگ همراه با امام را شرف می دانند.«الحمد لله الذی شرَّفنا بالقتل معک»[2]

وقتی حضرت(علیه السلام)  از قاسم بن حسن(علیهما السلام)  سوال می کند که «فرزندم مرگ در نظر تو چگونه است؟» جواب می دهد یا عم احلی من العسل»[3]

وقتی امام حسین(علیه السلام)  در شب عاشورا بیعت خود را از یاررانش بر می دارد زهیر در جواب عرض می کند: «ای پسر پیامبر دوست دارم در راه تو و همراهانت کشته شوم و زنده شوم و سپس کشته شوم و زنده شوم و تا صد بار این کار تکرار شود.»[4]

مسلم بن عوسجه به امام(علیه السلام)  عرض كرد: هرگز از تو جدا نخواهم شد. اگر سلاحی برای جنگ با آنان هم نداشته باشم با سنگ با آنان خواهم جنگید تا همراه تو به شهادت برسم.

روز عاشورا بعد از به شهادت رسیدن عبدالله بن عمیر کلبی سرش را به سمت سپاه امام(علیه السلام)  پرتاب می کنند ولی مادر سر فرزندش را برداشته و به سمت دشمن پرتاب می کند و ...[5]

ایشان اصحابی داشتند که تا زنده بودند اجازه ندادند که امام و خاندانش به میدان بروند لذا اول یاران به شهادت رسیدند و بعد از آن اهل بیت.« ولم یبق مع الحسین الا اهل بیته.»[6]

یاران امام(علیهم السلام)  آنقدر عاشق شهادت بودند که که از مرگ استقبال می کردند و در این راه از همدیگر سبقت میگرفتند.«فکان الرجل یستقبل الرماح و السیوف بصدره و وجهه لیصل الی منزلة من الجنة» از تیرها و شمشیرها با سر و سینه استقبال می کردند تا به مقامات خود در بهشت برسند.[7]

امام سجاد(علیه السلام) در مورد حضرت ابو الفضل(علیه السلام)  می فرماید: «رحم الله عمی العباس فدی اخا بنفسه حتی قطعت یداه»[8].خدا رحمت کند عمویم عباس که خود را فدای برادرش کرد تا آنجا که هر دو دستش قطع شد.

حضرت زینب(علیها السلام) عصر عاشورا هنگام حمله سپاه كوفه به خیمه ها و غارت اشیا چون دید شمر با شمشیر قصد كشتن امام زین العابدین(علیه السلام)  را دارد، فرمود: او كه شته نخواهد شد مگر آنكه من فدای او شوم.