خدا در عرفان های نوظهور

آیا در عرفان های نوظهور به خدا اعتقادی ندارند؟

عرفان های نوظهور اشاره به رونق جریان های فكری است كه در چند ده ه گذشته با شكلی متفاوت در دنیای معنوی به راه افتاده است.در بدو فراگیری این عرفان ها امر بر برخی مشتبه شد كه عرفانهای نو ظهور، گرایشات معنوی منكر وجود خدا است.حال آن كه در قریب به اكثر عرفان های نو ظهور اشاراتی به وجود خداوند رفته است.لكن مسئله بر سر میزان اعتبار خدا در مصادیق متفاوت اینگونه از عرفانها است.

برخلاف آنچه اغلب بیان میشود كه عرفانهای نو ظهور، عرفانهای منهای خدا هستند؛ باید گفت كه این ادعا بیشتر با مكاتب دینی ـ عرفانی طبیعت گرایانه موافق است.همانند ادیان ابتدایی و برخی از عرفانهای افریقایی و امریكای جنوبی (عرفان كارلوس كاستاندا). حال آن كه در عموم عرفانهای نو ظهور (سكولار)به وجود خداوند اعتراف شده، لكن مسئله بر سر میزان اعتبار، اهمییت و قدرت تصرف در امور شخص سالك است. در عرفان ساتیا سای بابا موضوع خدا باوری كم اهمیت جلوه میكند خداوند در روند تغیرات زندگی انسان نقش كم رنگی را اجرا میكند. چنانچه هر اندازه الوهیت در عرفانهای توحیدی بالاخص عرفان اسلامی پراهمییت است در عرفانهای سكولار كم اهمییت و بی ارزش.

سای بابا در قسمت دستورات عملی هیچگاه هدف و قصد انجام اعمال را توجه به خدا اعلام نمی دارد. چنانچه در این قسمت (بعد عملی) هیچ اشاره ای به خدا نمیشود.

چنین موضع گیرهایی كه در عرفان سای باباو به طور كلی در همه عرفانهای سكولار به آن اشاره میشود بیشتر متاثر از اومانیسم غربی و مكاتب فلسفی همچون اگزیستانسیالیسم رونق می گیرند، هر چند نقش فراگیری نیهیلیسم دنیای غرب، كه در اواخر قرن نوزده و بعد از مكتب فلسفی نیچه شكل می گیرد بر عرفان های سكولار حائز اهمیت است.

Ref: nozohor.porsemani.ir/