امام حسین (ع) پس از آنكه از درخواست عامل مدینه برای بیعت با یزید بن معاویه امتناع كرد و به صورت اعتراض آمیز، شهر مدینه را ترك و به سوی مكه حركت كرد، در شب جمعه، سوم شعبان سال ۶۰ هجری قمری وارد مكه معظمه گردید و به هنگام ورود، این آیه را تلاوت می‌كرد: و لَمّا تَوَجّهَ تِلْقاءَ مَدْیَن قالَ عَسی رَبّی اَنْ یَهْدِیَنی سَواءَ السَّبیل. (۱) حركت آن حضرت از مدینه، در ۲۸ رجب و ورودش به مكه در سوم شعبان و در كل، به مدت پنج روز در راه بود. پس از آنكه وارد مكه معظمه گردید، اهالی این شهر مقدس به استقبالش شتافتند. بزرگان و صاحب نفوذان مكه(اعم از ساكنان دایمی و زایران و حاجیان) هر روز به زیارتش رفته و از محضر پرفیض وی بهره‌مند می‌شدند. عبدالله بن زبیر كه یك روز پیش از حركت آن حضرت از مدینه، به سوی مكه گریخته و در این مكان مقدس، پناه گرفته بود، امید بسیار داشت كه اهالی مكه وی را در مبارزه با یزید بن معاویه همراهی كرده و وی را در دست یابی به حكومت یاری كنند. ولی با تشریف فرمایی امام حسین (ع) به مكه، اكثر مردم با امام حسین (ع) ارتباط برقرار كرده و از اهداف و انگیزه‌هایش باخبر شدند و بدین لحاظ عبدالله بن زبیر را به حاشیه راندند. بدین جهت عبدالله بن زبیر در باطن، از آمدن امام حسین (ع) به مكه معظه، ناخرسند بود و دلش می‌خواست كه آن حضرت به هر بهانه‌ای، این شهر را ترك كند و زمینه را برای بلند پروازی‌های وی فراهم نماید. امام حسین (ع) بدون در نظر گرفتن جاه طلبی‌های عبدالله بن زبیر و سخت گیری‌های عاملان و مأموران یزید، به روشن‌گری مسلمانان در مكه پرداخت. آن حضرت از سوم شعبان تا هشتم ذی حجه، به مدت چهار ماه و پنج روز در مكه معظمه اقامت نمود و پس از آنكه با دعوت انبوه و سراسری كوفیان مواجه گردید، در هشتم ذی حجه سال ۶۰ قمری، مكه معظمه را به قصد كوفه ترك كرد. (۲) ۱_ سوره قصص، آیه ۲۲ ۲_ نك: الارشاد (شیخ مفید)، ص ۳۷۳؛ كلمات الامام الحسین (ع) (شریفی)، ص ۳۰۵؛ لواعج الأشجان (سید محسن امین)، ص ۳۲؛ منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج۱، ص ۳۰۱؛ مناقب آل ابی طالب (ابن شهر آشوب)، ج۳، ص ۲۴۰